بسم ربّ المهدی(عج)

 

 خدایا ترا شکر می‎کنم که حسین را آفریدی.ای خدای حسین ترا شکر می‎کنم که راه پرافتخار شهادت را در جلوی پای روندگان حق و حقیقت گذاشتی.

 

ای حسین، دلم گرفته و روحم پژمرده، در میان طوفان حوادث که همچون پر کاه ما را به اینطرف وآن طرف می‎کشاند، مایوس و دردمند، فقط بر حسب وظیفه به مبارزه ادامه می‎دهم، و گاهگاهی آنقدر زیرفشار روحی کوفته می‎شوم که برای فرار از درد وغم دست بدامان شهادت میزنم تا ازمیان این گرداب وحشتناکی که همه را وانقلاب را فروگرفته است لااقل گلیم انسانی خود را بیرون بکشم و این عالم دون واین مدعیان دروغین را ترک کنم و با دامنی پاک و کفنی خونین بلقاء پروردگار نائل آیم ...

 

ای حسین مقدس، روزگار درازی بود که هر انقلابی را مقدس می‎شمردم و نام او را با یاد تو توام می‎کردم و قلب خود را می‎گشودم و انقلابیون را و او را در قلب خود جای می‎دادم و به عشق تو او را دوست می‎داشتم و بقداست تو او را مقدس می‎شمردم و در راه کمک به او از هیچ فداکاری حتی بذل حیات و هستی خود دریغ نمیکردم...

 

اما تجربه، درس بزرگ و تلخی به من داد که اسلحه و کشتار و انقلاب و حتی شهادت بخودی خود نباید مورد احترام و تقدیس قرار گیرد. بلکه آنچه مهم است انسانیت، فداکاری در راه آرمان انسانها، غلبه بر خودخواهی و غرور و مصالح پست مادی و ایمان به ارزشهای الهی است. مقاومت فلسطین برای ما به صورت بت درآمده بود و بی‎چون و چرا آنرا می‎پذیرفتیم و می‎پرستیدیم و راهش را کارش را و توجیهاتش را قبول می‎کردیم. اما دریافتم که بیش از هر چیز انسانیت و ارزشهای انسانی و خدائی ارزش دارد ـ و هیچ چیز نمی‎تواند جای آنرا بگیرد باید انسان ساخت، باید هدف را بر اساس سلسله ارزشها معین نمود و معیار سنجش را فقط و فقط بر مبنای انسانیت و ارزشهای خدایی قرار داد.

 

ای حسین، امروز نیز ترا تقدیس می‎کنم، اما تقدیسی عمیق‎تر و پرشورتر که تا ا عماق وجودم و تا آسمان روحم به تو عشق می‎ورزد و ترا می‎خواهد و ترا می‎جوید.

ای حسین، دردمندم، دلشکسته‎ام، و احساس می‎کنم که جز تو و را ه تو داروئی دیگر تسکین بخش قلب سوزانم نیست ... ای حسین! در کربلا، تو یکایک شهدا را در آغوش می‎کشیدی، می‎بوسیدی وداع می‎کردی، آیا ممکن است،‌ هنگامیکه من نیز به خاک و خون خود می غلطم، تو دست مهربان خود را بر قلب سوزان من بگذاری و عطش عشق مرا بتو و به خدای تو سیراب کنی؟

 

 

 

 

                                                                                              مهدی(عج) مدد

نی نگار : امیر سه شنبه 87/5/15 12:57 عصر |  نظر دوستان()

بسم ربّ المهدی(عج)

 

 

مادرم
کوثر بود
ابتر
آن بود
که ام‌روز نسلش
به ترک‌ها و تونسی‌ها و فرانک‌ها می‌رسد

برادران رضاعی معاویه
بر شامات
حکم می‌رانند
پسران نامشروع قنفذ
خواهرم را
چادر از سر کشیده‌اند

می‌گریم
پهلوی مادرم
زخم‌دار است
زلف‌های خواهرم
زخم‌دار است
گلوی بغض‌آلودم
زخم‌دار
...

در مدینه
فاطمیه است
مردم
مشغول به تعزیه‌اند
مردم
خسته از گریه‌های فاطمه‌اند
مردم
به تماشای بی‌معجری خواهرم
به کوچه آمده‌اند

می‌گریم
برای زخم‌های کهنه‌ی
مادرم
برای زلف‌های برهنه‌ی
خواهرم

می‌گریم ...

             

             

                   مهدی صدر

 

 

                                                                                                   مهدی(عج) مدد

نی نگار : امیر یکشنبه 87/3/19 12:55 عصر |  نظر دوستان()

 

نی نگار : امیر دوشنبه 87/3/13 8:7 عصر |  نظر دوستان()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

بسم رب المهدی

نی نما

منوی اصلی

نوشته های پیشین

آمار وبلاگ

بازدید امروز : 0
بازدید دیروز : 1
مجموع بازدیدها : 32748

لینک دوستان

لوگوی دوستان